1 augustus 2013 | Milaan
Op mijn trip naar Milaan ervaar ik wat het is om "Remy" te zijn: ik ga alleen van het vliegtuig af, word daar opgehaald met een crewbus, die dus alleen voor mij komt, en ga alleen naar het hotel. Ik weet dat dit bij het vak hoort, maar zo'n eerste keer vind ik het best een beetje spannend... Gelukkig is alles vrij overzichtelijk: je stapt in het busje, die brengt je naar het hotel, daar stap je uit en de volgende dag wordt je daar weer opgehaald om tot aan het vliegtuig gebracht te worden. Iedereen kan het!!!
Het hotel blijkt prachtig te zijn!!! Een hele fijne en mooie kamer. Een aangezien ik de avond ervoor niet helemaal alle uren slaap gepakt heb die ik eigenlijk zou kunnen gebruiken, besluit ik roomservice te bestellen en lekker op tijd naar bed te gaan.
De volgende dag kom ik bij het ontbijt de crew tegen die een vlucht na mij binnen is gekomen. Maar ondanks dat zij later zijn binnengekomen, hebben zij eerder Calling. Ik krijg dan ook heel wat jaloerse blikken als ik zeg dat ik tot 17.00u de tijd heb om Milaan te verkennen...
Na het ontbijt ga ik op zoek naar de tram en vooral op zoek naar een tramkaartje. Dat blijkt nog best een uitdaging, want het hotel heeft ze niet meer op voorraad en een vriendelijke Sri Lankeese Italiaan neemt me op sleeptouw langs 3 tabakzaken en een tijdschriftenwinkel. Het verhaal van mijn oom, die een week ervoor beroofd is in Milaan, spookt zeker door mijn hoofd, op het moment dat ik achter deze man aan tippel op zoek naar een tramkaartje. En ik waak er dan ook voor in de open straten te blijven. Maar deze man heeft echt geen kwaad in de zin. Als ik uiteindelijk mijn kaartjes heb, zorgt hij ook nog dat ik op de juiste tram stap naar het centrum... Het bestaat dus wel!!!
In het centrum stap ik uit bij de halte Duomo. Dat schijnt dé plek te zijn. Dat snap ik ook op het moment dat mijn ogen Il Duomo in het zicht krijgen... Wat is dat een PRACHTIG gebouw!!! Ik ben echt verbluft door de schoonheid. Het doet mij qua bouwstijl ook wel wat denken aan de Segrada Familia in Barcelona, maar die is niet af... Dit gebouw is dat wel en staat daar in al zijn pracht en glorie.
Ik dribbel om de Kathedraal heen en fotografeer het van alle kanten, net als al die honderden andere toeristen... En de groep demonstranten. Ik val er midden in, maar het wordt me niet duidelijk waar het protest voor of tegen is, maar bij het horen van sirenes zorg ik dat ik vooral heel erg tussen de toeristen blijf. Ik heb het idee dat de Italiaanse politie niet heel zachtzinnig kan zijn... Mijn focus gaat dus terug naar de Dom.
Aan de voorkant zijn de grote ingangen, maar je mag geen camera hebben en je schouders en knieën moeten (volgens mij) bedekt zijn. Het is vandaag 32 graden, dus nee; mijn schouders en knieën zijn vandaag niet bedekt. Dat bezoekje komt dus een volgende keer wel...
Aan de zijkant blijkt ook een ingang te zijn, naar de terrassen van de Dom. Je mag er geen hakken aan hebben (??????), maar gelukkg heb ik een paar slippertjes in mijn tas gegooid. Die doe ik dus aan. Hier mag je wel "onbedekt" en met camera naar binnen, dus ik betaal € 7 en mag dan de trappen naar boven beklimmen. Vol goede moed begin ik aan de 3 miljoen treden die naar de top leiden... Het gaat maar rond en rond en ik vraag me af hoeveel rondjes ik nog kan maken voor ik duizelig die terrassen op val... Maar uiteindelijk ben ik er dan toch. En het is het allemaal waard geweest!!! Wat is dit MOOI!!!!
Ik kan dit iedereen aanraden. Het is fantastisch om helemaal op de daken van dit magistrale gebouw rond te kunnen lopen. Ik ben er dan ook heel wat tijd zoet mee, omdat ik er geen genoeg van kan krijgen. Maar er is toch meer van de stad dat ik nog wil zien, dus ik ga me er toch aan wagen om die 3 miljoen traptreden weer af te gaan. Dat gaat een spierpijn geven!!! Oké, ik geef toe, ik heb het gevraagd en volgens de militairen die voor de deur staan zijn het "maar" 256 treden... Het voelt echter minstens als 3 miljoen...!!! Ik blijk uiteindelijk 2,5 uur bij de Dom te hebben doorgebracht. En ik had er nog wel langer kunnen blijven, maar de stad roept. Net als mijn lijf. Ik sterf van de dorst, maard dat is niet zo gek, met 32 graden volle zon.
Ook hier ben ik weer in negatieve zin onder de indruk van de bedelaard. Ik het het idee dat overal weer zoveel meer mensen opduiken die NIETS hebben. Dat doet me pijn en ik realiseer me dat ik daar sta, in mijn schone kleren, met mijn dure camera, een baan en zakgeld van de baas op zak... Ik koop dus niet alleen voor mezelf een fles water, maar besteed een deel van mijn daggeld ook aan extra flessen water die ik uitdeel aan een aantal zwervers. Die snappen niet echt wat ze overkomt... Het is gewoon het terugbetalen van de goede zorgen van de Si Lankees vanmorgen: Pay It Forward... Even mijn karmapunten opwaarderen...
Ik slenter verder door de stad en ik ga op een terrasje een heerlijke risotto eten. Ik baal enorm van mijn glutenallergie, want Italië is natuurlijk het land van de heerlijke pasta's en pizza's, maar gelukkig ook van de risotto.
Op straat kom ik ook nog de meest waanzinnige straattoeristen tegen. daar kunnen onze levende standbeelden op de Dam nog wel wat van leren!!! Ik heb ademloos staan kijken naar de Indiase mannen in het oranje. Ik ben er omheen gelopen en ik kom er niet achter hoe ze het doen... Het is niet te geloven!!! Het MOET haast een truc zijn; ik kom er niet achter hoe het werkt...
Daarna moet ik toch weer terug naar het hotel. Ik wil zeker op tijd zijn voor Calling... En ik heb al een flinke trippel achter de rug. Ik word weer "Remy" opgehaald en alleen afgezet op het platform, naast het vliegtuig. Vandaag alleen maar terug naar Amsterdam.
Omdat ik te vroeg klaar was en de chauffeur er al stond, konden we op tijd vertrekken en waren we te vroeg op het vliegveld. Zo vroeg, dat ik de blauwe zwaan kon zien landen... En wat dat betreft zit het er al helemaal in: mijn hart zwelt van trots als ik het blauw zie... :)