8 augustus 2013 | Dallas

Deze keer mag ik naar de stad van JR, Bobby, Sue Ellen en Miss Ellie... Ofwel, ik mag naar Dallas!!! Normaal gesproken is dat een trip met 24 uur daar, maar dit keer heb ik mazzel en heb ik 48 uur. Ik heb er al zin in!!!
Ter voorbereiding heb ik een eetdate gepland met wat mensen die ik nog ken uit 2010, en verder laat ik het op me af komen.

In het vliegtuig kom ik erachter dat ik met mijn maatje ook de trip hierna ga doen: Havanna. Maar eerst mogen we samen genieten van Dallas.
Zij had bedacht te gaan paardrijden en dat klinkt mij natuurlijk helemaal top in de oren, dus ik bied me natuurlijk aan om mee te gaan. Dat is het (eerste) plan.

Met een supervette bus worden we naar het hotel vervoerd. Zwart leren banken, dikke tv, barretjes... Dus wij zitten braaf aan het water, wat gelukkig rijkelijk wordt uitgedeeld: het is 40 graden en ons uniform is niet echt licht en luchtig.

Aangekomen in het hotel gaan we (natuurlijk) eerst shoppen. Wéér een Galleria Mall. Maar omdat ik in korte tijd nu al de Malls in Houston, Frisco en LA gezien heb, ben ik niet in shoppingmodus. Dus ik offer me op als personal shopper voor mijn maatje.

We gaan samen met de Senior Purser eten bij een Mexicaans restaurant, Gloria’s. Ja, Mexicaans moet wel als je in Dallas bent, dus die kunnen we afvinken. De SP vertelt dat hij de volgende dag met de co-co op pad gaat naar het Sixth Floor Museum, Billy Bob’s Saloon en schieten op een range. Dat klinkt ook wel heel leuk en mijn maatje en ik besluiten onze plannen om te gooien en mee te gaan met de mannen.

Dus na een goeie nachtrust en een lekker ontbijt gaan we om half 10 op pad. Met een gehuurde auto is het toch wel erg makkelijk om gewoon lekker je eigen ding te doen. We halen de kaartjes voor het Sixth Floor Museum. De dame achter de kassa noemt iedereen “Sugar”. Het is hilarisch om te merken dat zij gewoon haar vaste verhaal afdraait: ondanks dat ik aangeef dat we allemaal bij elkaar horen, krijgen we vier keer de vraag waar we vandaan komen en de instructies hoe we bij het museum moeten komen...

In het museum krijg je een headset op je hoofd en je loopt er zelf doorheen. Het is de plek waarvandaan Lee Harvey Oswald president JFK door zijn hoofd schoot. Wat ik vooral bizar vind, is dat het dit jaar al 50 jaar geleden is dat dit gebeurd is, maar het voelt niet zo lang geleden. Ook ik ben er mee opgegroeid...
Ik vind het een erg indrukwekkend museum. Er wordt duidelijk opgebouwd naar het moment van de schietpartij en dat levert wel wat kippenvel en ontroerende momentjes op. Ik wist bijvoorbeeld helemaal niet dat het maar zo’n 2 uur geduurd heeft voordat Lee Harvey Oswald gearresteerd werd.
En natuurlijk komen ook de conspiracy theories naar boven. Er wordt gezegd dat op 22 november, 50 jaar na dato, alle documenten open gegeven worden. Nou, ik geloof er niets van dat ALS er een conspiracy is geweest, dat dat nog in de bewijzen naar buiten komt. Die bewijzen zijn allang verdwenen en vernietigd...

Na dit indrukwekkende bezoek, gaan we lunchen bij Billy Bob’s Saloon: de grootse Honky-Tonk bar van Amerika. Wat een heerlijke foute tent!!! Helaas is hij al wel open voor de lunch, maar is er bijna niemand. Dat doet een beetje af aan de sfeer, maar je kunt wel zien dat het hier een hele drukke bedoening kan zijn. Er is een arena waar rodeo’s gehouden worden met echte stieren en er zijn ook van die mechanical bulls. Helaas zijn daarvan de luchtbedden er omheen niet opgeblazen, dus mogen we er niet op. Jammer; had dat nog wel mee willen maken.
De Captain en zijn zoon voegen zich bij ons voor de lunch. En hierna gaan we weer op pad. We maken een kleine stop bij een zaak waar ze (veel te dure) cowboylaarzen en hoeden verkopen. De prijzen nodigen helaas niet uit tot kopen, dus iedereen gaat met lege handen de deur uit. Ik heb het gevoel dat we hier in de tourist-trap gelopen zijn: naast de Billy Bob’s is alles vast drie keer duurder dan elders.

Zonder laarzen of hoed gaan we naar door naar de shooting range. Daar aangekomen kunnen we kiezen waar we mee willen schieten. We kiezen voor “pistols and rifles”. Het worden een Glock 9mm en een 22mm rifle.
Mijn maatje slaat het zelf schieten af, maar ik voeg me bij de mannen. Ik vind het wel stoer, met zo’n wapen in mijn handen.
We krijgen keurige uitleg van de veiligheidsinstructies en hoe we moeten schieten. Ik begin met 10 schoten met de Glock. Wat een bijzondere sensatie. De terugslag is beter te handelen dan ik gedacht had. Ik moest wel richten op het kruis... Welk kruis??? Ik mik maar op wat ongeveer het midden van het plaatje is...
Daarna 10 schoten met de rifle. Daar zit zo’n telescoop op. Ooooh!!! Dát kruis!!! Nu zie ik het wel. Maar ondertussen is ook het target een aantal meter verderop gehangen en die rifle is toch best moeilijk stil te houden. Als afsluiting nog een keer 10 schoten met de Glock. Voor een eerste keer, valt het me niet tegen, maar ik heb nog wel wat te verbeteren.

Al ben ik eerlijk dat het ook wel een raar gevoel geeft om met een rifle te gaan schieten, als je net ’s morgens de rifle gezien hebt waarmee JFK neergeschoten is... Zit een dubbel gevoel bij.

We hebben nog een discussie met een van de medewerkers, als we hem vragen of hij het ergens moet melden als ze mensen op de range krijgen, waarvan zij voorzien dat ze niet sporen (ik kan een aantal incidenten noemen waarbij wapens gebruikt zijn om een halve high school af te slachten bijvoorbeeld)... Maar daar doen zij niets mee. Het is daar ieders recht om een wapen te hebben en te kunnen gebruiken. Alleen als mensen een wapen willen kopen als ze dronken of high zijn, dn kan dat niet. Of als ze in de winkel beginnen te roepen dat hun ex-vrouw zo’n klerewijf is, die ze wel kapot kunnen schieten. Ook dan krijgen ze geen wapen. Maar als jij je boosheid dus even 5 minuten kunt bedwingen, kun jij zonder problemen gewoon een wapen kopen om je ex voor zijn flikker te schieten... Blijft toch raar!!!

’s Avonds gaan we met zijn 10-en eten bij TGI Fridays. Lekkere steak en gezellig met zo’n volle tafel. Ik zou daarna nog wat gaan drinken met mijn kennissen, maar dat gaat uiteindelijk niet helemaal lukken; ik heb te veel jetlag in mijn lijf om nog laat af te spreken...

De laatste ochtend ga ik na het ontbijt nog even naar de Wallgreens (grote drogist) en een kappers groothandel. Het feit dat ik deze boodschappen lopend doe, levert een grote hilariteit op bij de lokale bevolking. Duidelijk dat NIEMAND loopt met 40 graden buiten...
En als ik dan alles weer in mijn koffer gestopt heb, is het alweer tijd om te gaan... Aan boord raak ik in gesprek met een instructeur van dubbeldeks acrobatische vliegtuigen en hij nodigt me uit om de volgende keer dat ik in Dallas ben een vlucht te komen maken... Klinkt gaaf!!! We shall see, next time we’re in Dallas...