12 juli 2014 | Koeweit (II)

Na een jaar mag ik weer eens terug naar het hotel waar ik tijdens mijn trainingsvlucht was. Alleen zit ik nu vol in de zomer. Dat betekent dat het weersvooruitzicht is: zonnig (fijn!) en 47 graden (heet!)... Daarbij is het ook nog eens ramadan, dus de restaurants zijn pas laat open. En we hebben 19.25u calling, dus deze trip vergt, ondanks het niets doen, toch een kleine reken-voorbereiding.

Na aankomst ga ik eerst de WK-wedstrijd Nederland Brazilië kijken. Ik dacht dat de wedstrijd om 21u Nederlandse tijd zou beginnen, maar dat blijkt 22u, dus tegen de tijd dat ik mijn oranje shirt aan heb en het restaurant gevonden heb waar de wedstrijd uitgezonden wordt, is de wedstrijd pas 7 minuten bezig!!! Ik zit als enige van de crew in het restaurant en alle andere gasten lijken voor Brazilië te zijn, dus ik hou me heel stilletjes als Nederland weer scoort... en wint!!!

Vlak voor het einde van de wedstrijd komt er toch nog een collega in het restaurant. Zij had mij overal gezocht en dit was de laatste plek waar ze zou gaan kijken. Misschien dat er dus meer mensen op zoek waren... Ik had in ieder geval een tv gevonden en heb de wedstrijd gezien.
Eigenlijk best gek; ik geef geen fluit om voetbal en toch wilde ik de wedstrijd zien...

Als ik terug naar mijn kamer ga, word ik geconfronteerd met een bijzonder "probleem". We hebben een prachtige kamer in het hotel in Koeweit. Ik mag het zelfs niet eens een kamer noemen; het is een klein apartement. Schitterend!!! Maar dat levert een klein puntje op als je wilt gaan slapen: alle lampen in het appartement zijn aan en die moet je eerst allemaal uit gaan doen... Echt, gewoon een slaapkamer was prima geweest hoor...

Ik heb dit keer mijn laptop meegenomen. Ik neem die nooit mee, want ik vind hem veel te zwaar om te sjouwen, maar ik loop nog wat achter met mijn blogs, dus dit geeft me mooi de kans om die weer een beetje bij te werken... Dus ondanks dat ik weinig bij me heb, want er is weinig te doen; toch een zware koffer.
Dus na het uitgebreide ontbijt, waar ik nog wat collega's tref en waar ik zorg dat ik genoeg eet om het de rest van de dag tijdens de ramadan te redden, ga ik naam mijn kamer en duik ik achter mijn laptop. Even de hele Europa-riedel erop zetten en meteen alvast een goed begin maken aan dit Koeweit-verhaal.
En als ik dan heel eerlijk ben, is het best wel lekker om een heel appartement tot je beschikking te hebben. Heb al op de bank gezeten, achter het bureau.... (al had dat op bed en achter een tafel ook prima gekund, maar ik haal er nu even alles uit wat erin zit...)

Halverwege is de batterij van mijn laptop bijna leeg en ondanks dat ik prima voorbereid ben en een wereldstekker bij me heb, kom ik er niet mee weg: de stekker van de laptop past niet in de wereldstekker... Gelukkig kon ik bij de receptie een stekker lenen die wel werkte. En dat is dan eigenlijk misschien wel het meest eventvolle van deze dag.
En dat ik een blog geschreven heb, opgeslagen heb en dat hij toch verdwenen is. Daar krijg ik het even heel warm van, maar gelukkig kan ik hem in de geschiedenis terugvinden.... Pfffieuuuuwwww!!!

Uiteindelijk heeft mijn rekensom ertoe geleid, dat ik besluit rond 18.30u gewoon in uniform sushi te gaan eten. Ik kan namelijk wel de hele dag door romservice bestellen, maar daar zitten erg veel keuzes tussen die ik toch niet kan eten met mijn glutenallergie. Dus ik ga gewoon voor de sushi, die ik zeker mag eten. Dus het hele proces van "voorslapen", omdat we weer een lange nacht door moeten halen, is een klein beetje lastiger.... Dan maar in de middag een dutje doen en hopen dat dat genoeg is om de vlucht van Koeweit naar Dammam en van Dammam naar Amsterdam mee door te komen...

Keurig op tijd wordt mijn gestoomde uniform (lekker luxe) weer op de kamer gebracht en 18.30u sta ik dan ook in uniform beneden. Ik wil zeker op tijd in het restaurant zijn, want ik weet niet hoe dat gaat met de Ramadan: als mensen dan weer mogen eten, loopt het dan meteen storm??? Dat blijkt niet het geval te zijn. Ook niet, omdat ik toch nog te vroeg ben. De meneer van het sushi-restaurant vertelt mij dat pas 18.50u er gegeten mag worden. Maar ik mag al wel vast gaan zitten en bestellen.
Prima; daar zit ik dan weer met mijn e-reader, alleen in een restaurant. Het wordt al een gewoonte...
De ober komt op een gegeven moment mijn Spa Rood brengen. Ik schenk in en neem een slokje. Direct komt hij naar me toe; ik mag nog niet drinken!!! Ik kijk op mijn telefoon: het is 18.48u... Inderdaad, geen tien voor zeven, maar twaalf voor zeven. Kennelijk is dat een ding... Maar breng mij dan geen drinken!!! Ik kan me niet voorstellen dat die man gedacht heeft dat ik heel lokaal was, met mijn witte haar, blanke huid en KLM-uniform aan... Dus hij kan begrijpen dat ik de regels van de Ramadan niet uit mijn hoofd geleerd heb... Voel me een beetje lullig, maar ik realiseer me ook dat deze "fout" niet alleen bij mij ligt...
Het loopt helemaal niet storm in het restaurant, dus ruim vóór pickup ben ik klaar met eten. Nou ja, ik ben in ieder geval op tijd...

De crewbus brengt ons naar het vliegveld. Een collega vertelt dat hij vanmiddag de temperatuur gecheckt heeft en dat het 50 graden was. Nog heter dan gedacht... We komen onderweg ook langs een toren met daarop de tijd en de temperatuur: 20.35u, 44 graden.... Pffffffff.......!!!