28 augustus 2014 | Johannesburg (II)

Deze trip heb ik speciaal aangevraagd, omdat we nu nog in het zomerschema zitten en Johannesburg nu een 4-daagse trip is. Dat was volgens een collega een ideaal moment om Colin's te bezoeken: horseback safari's.

Van tevoren vraag ik de crewlijst op en mail iedereen of ze het leuk vinden mee te gaan, maar niemand wil mee. Ik besluit hoe dan ook deze grote wens in vervulling te laten gaan en dan dus maar alleen te gaan. Ik mail naar Colin's en boek een pakket met een overnachting.

Na aankomst in het hotel regel ik meteen vervoer naar station Sandton. Ik heb instructies gekregen van de ranch hoe ik daar moet komen, dus dat moet goed komen.
Betekent wel dat ik vroeg op moet, dus ik besluit dit keer de crewborrel te laten schieten. Ik pak mijn koffer om en ik duik mijn bed in, al slaap ik niet briljant, doordat ik zo uitkijk naar deze trip.

De wekker staat op 5.45u en dat is best vroeg, maar meteen bij het horen van de wekker weet ik waarom hij zo vroeg staat en dat maakt opstaan een stuk makkelijker. Ik wissel ook nog even wat dollars voor randen en wordt door het hotelbusje afgezet bij het treinstation. Als ik eerlijk ben, vind ik het toch wel spannend, zo alleen Johannesburg in, maar ze hebben me verzekerd dat het een prima en veilige route is.....
Ik koop een treinkaartje, waarbij ik morgen terug kan en ik zoek mijn spoor op. Tegen de tijd dat ik op het perron ben, komt de trein over 2 minuten, 1 minuut.... 2 minuten....???.... En 2 minuten blijken best heel lang te duren... Nou maakt dat niet heel erg uit. In mijn informatie stond dat ik de trein van 7.45u moest hebben en het is pas 7.20, dus ik heb alle tijd.... Denk ik....

Maar dan komt er bericht: de koperen leidingen zijn gestolen en er rijden geen treinen. Oeps!!! Ja, en nu? Ondertussen ben ik al aan de praat geraakt met een politie-agent, die naar hetzelfde station moet als ik. Ik blijf eigenlijk een beetje bij hem.
Ik bel naar de ranch, om te vertellen dat de treinen niet rijden. Zij moeten ook even schakelen en zeggen dat ze mij terugbellen. Dat duurt wel even. Ondertussen loop ik met mijn politie-agent naar de plek waar volgens zeggen bussen moeten staan. Dat is ook zo. We stappen in een bus die naar station Midrand gaat, ongeveer halverwege mijn route, want vanaf daar schijnen er weer treinen te rijden naar Hatfield.
Op station Midrand bel ik nog een keer met de ranch, om aan te geven dat het tóch lukt om op het station te komen waar ik opgehaald zou worden, maar hoe laat precies, dat weet ik niet. De dame van de ranch geeft aan dat ze mij een berichtje gestuurd had, waarin ze aangegeven had dat ik terug kon gaan naar mijn hotel en dat ik dan wel in het hotel opgehaald zou worden. Ze vonden het al gek dat ik niet reageerde. Tja, ik heb dat berichtje nooit gehad en terug naar het hotel wordt nu een beetje lastig, want ik heb geen idee hoe ik daar nu zou moeten komen.

Dus ik spreek af toch gewoon naar Hartfield te gaan. Ondertussen pikt de chauffeur van de ranch een crew van Lufthansa op in hun hotel en dan haalt hij mij op.
Dus een uur te laat kom ik aan op het station en ik zoek een plekje om te wachten. Dat is nog best lastig, want het is hartje winter in Johannesburg en alles is ijs- en ijskoud. Ik heb al was lagen over elkaar heen, maar ik haal toch echt extra lagen uit mijn koffer, want het is niet te doen. En dan blijkt nog dat het buiten warmer is dan binnen.
Ingepakt als een eskimo zit ik buiten in de kou te wachten. Natuurlijk vind ik dat een dingetje. Iedereen kent de verhalen over het gevaarlijke Johannesburg en daar zit ik dan helemaal alleen in deze gevaarlijke stad. Gelukkig staat er een politiebusje achter me, dus ik ga er van uit dat het wel los zal lopen. En heel eerlijk gezegd vóelt het ook niet eng. Dat busje staat er denk ik wel een uur. En ik zit daar maar. Ondertussen heb ik al een paar keer contact gehad met de ranch, of ik toch wel goed zit, en zij geven aan dat het goed komt. Maar het is erg druk op de weg en uiteraard moet eerst de crew van Lufthansa opgehaald worden.

Uiteindelijk zit ik bijna 2uur buiten in de kou, bij een graad of 3, wat gelukkig langzaam wel opwarmt naar een graad of 10... En dan zie ik een man, die ik denk al eerder gezien te hebben. Hij vraagt mij of ik voor Colin's kom en ik bevestig opgelucht.
Ja hoor, het klopt dat ik hem al eerder gezien heb; een uur ervoor heeft hij een dame opgepikt, maar dat was de verkeerde dame. Dus na een half uur rijden kwamen ze daar achter en moesten ze weer terug...
Opgelucht dat ik eindelijk de kou uit kan, stap ik in het busje, maak kennis met de Lufthansa crew en EINDELIJK begint het avontuur dan echt, met ruim 2,5u vertraging....

Op de ranch worden we onthaald met koffie en thee. We krijgen uitleg over het omgaan met de paarden en de wilde dieren en onze rij-ervaring wordt gevraagd om te bepalen welk paard we meekrijgen. Ik krijg Viking, een 18-jarig Polo-paard, waarbij ik mijn sporen niet nodig heb. Ze zijn op de ranch onder de indruk van mijn leren chaps, die ik nog heb uit mijn western-tijd.
We krijgen een pet op en een cap er overheen. Niet zo charmant, maar wel zo veilig.... Het is lang geleden dat ik met een cap op gereden heb...
We rijden de ranch af en rijden een natuurgebied in. We komen al direct impala's tegen. Die zijn totaal niet van ons onder de indruk. Onze gids Brandon had al gezegd dat wij op paarden niet herkend worden als mensen en dat we dus veel dichter bij de dieren zullen kunnen komen. Hij heeft duidelijk niet gelogen.
Een stuk verderop staat een groep waterbokken en een hartenbeest. Ik vind ze prachtig en als we er even naar hebben staan kijken en we rijden door, rijden we op hooguit 2 meter afstand erlangs. Ze geven geen krimp!!! Dit is zooooo indrukwekkend!!!!
We zien ook nog kudu's en bavianen, maar we zoeken eigenlijk de giraffen. En die vinden we ook. We galopperen een stuk die kant uit - wat is dat toch heeeeeeeerlijk!!! - en dan komen we bij 3 giraffen die een zoutmengsel staan te eten. We staan ook hier op korte afstand. Je kunt ze zo mooi bekijken, met hun prachtige ogen en fluwelen huid... Als ze gaan lopen, lopen we een stukje met ze mee op. Ze lopen zó gracieus.

Al met al rijden we zo'n twee uur. We galopperen ook nog een stukje en het is duidelijk dat mijn Viking er zin in heeft en er niet van gecharmeerd is, dat ik hem nog even wat achter houdt, want we galopperen in twee groepen en hij en ik zitten in de tweede groep. Hij dribbelt en springt en ik geniet. Fijn zeg, niet zo'n suf manegepaard, maar gewoon een paard met spirit.

Terug op de ranch zadelen we de paarden af en mogen we lunchen.
Ik heb kip besteld, maar dat is duidelijk andere kip dan AH-kip. Wat zit daar een smaak aan!!! Heerlijk!!!

Na de lunch krijgen we weer uitleg. Dit keer over het wandelen met leeuwen. Ze hebben vier leeuwen van 7 maanden, waar we mee gaan wandelen. En hoewel ze zich gedragen als grote katten, blijven het wilde leeuwen, met tanden en klauwen om voor uit te kijken, dus toch wat instructies.
En dan gaan we op pad. Ze komen uit hun weiland gerend naar de gids en begroeten hem blij, alsof hij onderdeel is van de groep. Al snel worden wij ook onderdeel van de groep. Al is een kopje van een zeven maanden oude leeuw best wat heftiger dan die van mijn huistijger Luce.
Voorzichtig aai ik ze ook en even hou ik er een vast bij de staart. Zo lopen ze ook vaak in de vrije natuur, elkaars staart vasthoudend. Maar deze leeuwen zijn uitgelaten en blij, dus al snel rennen en spelen ze weer verder.

Na de wandeling krijgen ze eten en zie je dat het ook gewoon echte wilde leeuwen zijn, waar je niet tussen hun en hun vlees wilt komen.
Ook de vier volwassen leeuwen worden gevoerd en die zijn helemaal ontzagwekkend. Vooral het mannetje grauwt als hij zijn vlees heeft en de gids een stapje dichter naar het hek zet. Pfffff.... Geen flauwekul.

Ze hebben ook slangen en ik sta binnen de kortste keren met een slang om mijn nek. Ik vind dat leuk!!! Tot afgrijzen van de Lufthansa crew. Die zijn te bang.
Daarna gaat de crew weg en blijf ik achter, met een Engels gezin wat er al was. We eten heerlijk vanaf de BBQ en er is een kampvuur waar ik nog een behoorlijk tijdje bijna in kruip. In ieder geval zo letterlijk erin kruip, dat de lijm van een van mijn zolen los smelt. Gelukkig hebben ze contactlijm en kan ik toch weer op mijn cowboylaarzen naar huis.

Ik ga op tijd slapen. Het is errug koud, dus ik slaap helemaal onder de dekens verstopt. En 's ochtends word ik om 6.16u gewekt door "the roaring of the lions". Misschien vind ik dit wel het meest indrukwekkend van alles......
Rustig opstaan, kopje thee, ontbijten, nog wat foto's maken en dan wordt ik afgezet op station Hatfield. Ik hoop dat de treinen nu wel rijden. Ik bel om half 12 naar het hotel en spreek af om de gewone pick-up om 13u te nemen. Uiteindelijk mis ik net de trein, dus ik kom om half 1 op het station aan en wacht een half uurtje buiten.... Denk ik.... Ik heb nog twee keer gebeld met het hotel om mijn plek te confirmeren en uiteindelijk zit ik om tien voor 2 het busje van het hotel voorbij scheuren. Ik bel meteen het hotel om te vragen waarom hij niet stopt. Omdat waar ik sta geen pick-up plek is... Maar ik heb drie keer gebeld!!! Dus de chauffeur wordt gebeld en komt mij toch halen. Uiteindelijk zit ik alweer anderhalf uur buiten. Gelukkig is het vandaag iets minder koud.

In het hotel pak ik een bad, ik slaap wat en ik ga nog eten met een collega waar ik al eerder mee gevlogen heb. Hij is de dag na ons aangekomen en we hebben een gezellig etentje met springbok carpaccio en struisvogelbiefstuk. Heerlijk!!!
En dan is het alweer Calling en moet ik op weg naar huis... Het is een heel avontuur geworden. OP sommige gebieden iets groter dan bedoeld, maar het was fantastisch en het was het allemaal waard!!!