30 januari 2015 | Taipei (I) [deel1]

Ik vind mijn werk überhaupt al een kadootje, maar sommige trips zijn gewoon extra mooi verpakte kadootjes: ik krijg in mijn rooster een 8-daagse Taipei, zonder shuttle naar Manilla. Dat betekent dat ik 127 uur daar heb, zonder dat ik iets hoef te vliegen van de baas. Normaal doen we daar tussendoor een shuttle naar Manilla, maar ik ben de toegevoegde crew op een 777-300. Dus als er tussendoor alleen maar 777-200's vliegen, hebben mijn maat en ik niets te doen totdat de volgende 777-300 doorkomt, waarmee wij dan naar huis vliegen... 

Mijn gedachten gaan natuurlijk helemaal los: wat kan ik allemaal gaan doen??? Ik vraag het wat collega's. Cockpit roept allemaal Hawaii en ik krijg ook Australië. Heeeeel gaaf allemaal, maar als ik het ga uitzoeken, blijkt dat Australië en Hawaï gewoon niet haalbaar zijn. Het is te ver weg en daarbij durf ik het niet aan op IPB-basis en een ticket kopen, loopt in de duizenden euro's. En dat gaat me echt net te ver. Dus verder vragen en ik kom uit op de Filippijnen, het eiland Palawan.

Ik koop tickets van Taipei naar Manilla, voor een vlucht een paar uur na aankomst in Taipei en dan de volgende dag door naar Puerto Princesa. Ik koop een backpack en deze gaat gevuld mee, zodat ik op de luchthaven eigenlijk meteen door kan. Via een reisbureau regel ik busvervoer vanuit Puerto Princesa naar El Nido aan de noordkant van het eiland; dat schijnt het mooiste te zijn. Dus ik regel daar ook verblijf en twee toertjes. Ik heb er al met al 3 nachten en twee hele dagen. Het is een hele trip om er te komen, maar het schijnt het waard te zijn, dus ik ga ervoor. Ondanks dat ik de stad Taipei zelf ook nog niet gezien heb. Maar daar heb ik eventueel de laatste dag nog voor. Ik hou er in mijn planning namelijk rekening mee dat er iets mis moet kunnen gaan, dus ik land op de terugweg om 00.10u en we hebben om 21.25u pas Calling....

In de middag voordat de vlucht gaat, word ik gebeld door Crew Control. Ik krijg het meteen heel erg warm: als ze mijn vlucht maar niet cancelen!!! Maar nee, alleen is hij een uurtje vertraagd. Dat maakt dat ik helemáál blij ben dat ik alles goed voorbereid heb, want op en neer naar de stad wordt wel heel erg krap zo.
Bij het aanmelden spreek ik de Captain al. Ik vertel haar van mijn plannen en geef gaar een kopie van mijn reisoverzicht met daarop mijn vluchtgegevens, de hotels waar ik verblijf, de gegevens van de reisorganisatie waar ik bij geboekt heb en uiteraard mijn eigen gegevens. Ze vindt me erg georganiseerd. Tja, ik heb dit nog nooit gedaan en wil gewoon alles zo goed mogelijk regelen. Met de Captain regel ik ook dat zij mijn koffer meeneemt naar het hotel. Dat is echt heel erg fijn.

Mijn maat, waarmee ik "in de boekenkast" sta, die dus dezelfde reisomloop heeft als ik, is wel jaloers op mijn trip, maar het lukt hem financieel even niet, anders had hij vast wel alsnog mee kunnen gaan. Dus ik ga deze trip echt alleen-alleen maken. En behalve een keertje naar Colin's in Johannesburg, ben ik nog nooit zo alleen-alleen weg geweest en ik heb al helemaal nog nooit gebackpackt. Maar goed, ik ga gewoon enorm uit mijn comfortzone en ik ga genieten van dit kadootje.

Als we aankomen op de luchthaven, geef ik nog een kopie van mijn reisoverzicht aan de Station Manager - ons aanspreekpunt op buitenstations -, zorg ik dat ik ongeveer als eerste door alle Security heen ben. Dan ga ik snel naar het toilet en me omkleden. Mijn reiskleding heb ik in mijn trolley zitten, dus ik hoef alleen maar mijn uniform in mijn trolley te stoppen, paspoort, visum-papieren en crew ID niet vergeten, backpack uit de koffer, trolley erin, Red Bull mee, geleend kussentje en dekentje mee van boord, met de crew mee om mijn koffer in de crewbus te zetten, zwaaien.... En dan begint mijn avontuur dan echt. Ik vind het wel spannend, dus ik ben wel een beetje hyper. Maar ik ben ook al 26u wakker, dus ik neem toch maar die Red Bull, want ik ben er nog niet.

Met een shuttle ga ik naar de andere Terminal. En het moment dat ik de shuttle uitstap en mijn laatste slokje Red Bull neem, krijg ik een enorme klap in mijn gezicht: F#%$£@CK!!! Mijn portemonnee zit nog in mijn trolley, in mijn koffer, in de bus, met mijn collega's op weg naar het crewhotel!!! En daar zit alles in!!! Pinpas, credit card, cash geld.... ALLES!!!
Ik krijg het Spaans benauwd en ik voorzie dat mijn hele trip me door mijn neus geboord wordt. Hoe erg is dat???!!! Dus ik begin te rennen naar de taxi's. Dan maar zo snel mogelijk op en neer naar het hotel... Als ik bij de taxi's kom, staat er een mega-rij. Die natuurlijk niet opschiet.... Het is ondertussen 18.15u en over 3 uur gaat mijn vlucht. Dat betekent dat ik uiterlijk om 20.30u moet inchecken. En voor de rit naar de stad staat een tijd op onze crewinfo van 60 minuten. Dat wordt dus echt heeeeeel krap!!!
Ik schiet naar de voorkant van de rij en ik probeer aan de meneer die de taxi's regelt uit te leggen wat mijn probleem is en dat ik met bloedspoed naar het hotel moet - en ik laat het adres zien. Maar hij wuift me weg. Ik vraag aan de twee meisjes vooraan de rij of ik voor mag, maar zij zijn Taiwanees en spreken maar beperkt Engels. Het antwoord is "nee"... Bijna in tranen vraag ik het aan het tweede stel. Zij morren wel, maar gaan er akkoord mee dat ik inschuif.
Dan spreken de meisjes voor mij me aan een ze geven aan dat zij om de hoek van het hotel moeten zijn, dus dat ze wel een taxi willen delen. Ik ben bang dat ik énorm opgelicht word, maar tegelijk zegt mijn gevoel dat ik ze moet vertrouwen, dus ik stap met hun in de eerstvolgende taxi. Gelukkig weten ze dat ik geen geld of credit cards heb, dus daar kan het niet om gaan. Klein voordeel.

Onderweg bel ik naar het hotel, dat ze mijn koffer laten staan bij de receptie. Het is file en de rit duurt een eeuwigheid. Ik sms ondertussen met mamma, of zij mij online kan inchecken, maar dat kan maar tot 4u van tevoren, dus dat helpt niets.
De meisjes zijn heel aardig, maar hun Engels is helaas niet briljant. Ik leg het 7 keer uit, maar ze snappen niet dat ik stewardess ben, dat ik om 17u geland ben en dat mijn collega's mijn koffer meegenomen hebben naar het hotel, waar ik mijn portemonnee in heb laten zitten. Het is natuurlijk ook een heel slecht verhaal...
Gelukkig kunnen zij wel de taxi-chauffeur uitleggen dat ik ook weer terug moet naar de luchthaven en dat ik enorme haast heb. Dus als we de meisjes afgezet hebben, zet hij de meter stop, zij betalen mij 2/3e van het bedrag en dan rijden we snel door. Het hotel is inderdaad niet ver van waar de meisjes uitgestapt zijn. Maar al met al zijn we al 75 minuten onderweg. Ik krijg het errug benauwd ondertussen, maar ik ga het toch proberen te halen. Ik sjees het hotel in, waar mijn koffer bij de conciërge staat. Ik haal er snel mijn portemonnee uit en ik stap weer in de taxi. Het is 19.30u... Over een uur móet ik ingecheckt zijn.... Gelukkig hebben de meisjes het prima uitgelegd aan de taxichauffeur, want hij rijdt echt als een malle naar het vliegveld. Onderweg vraag ik nog even of ik in dollars kan betalen, want ik heb natuurlijk nog geen geld kunnen wisselen. Dat had ik voorlopig ook nog helemaal niet gedacht nodig te hebben. En ik heb natuurlijk wel wat geld van die meisjes, in lokale roepies, maar dat is niet genoeg. Gelukkig is dat geen probleem.
We arriveren 20.05u op de luchthaven en ik ben de chauffeur eeuwig dankbaar. Op tijd!!! Hij noemt me de prijs in lokale roepies en ik vraag hoeveel dat is in dollars. Hij knikt "ja"... Fikse taalbarrière hier, denk ik nog. Ik pak mijn Amerikaanse dollars, maar dan schudt hij "nee"; dat is niet de bedoeling!!! Maar ja, meer heb ik niet!!! Dus in mijn omreken-app laat ik zien dat ik omgerekend $ 90 moet betalen en ik geef hem $ 100. Hij heeft tenslotte ook echt waanzinnig zijn best gedaan voor me. Gelukkig gaat hij akkoord. Later kijk ik goed naar het lokale geld: dat zijn ook dollars, maar dan Taiwanese.... De taalbarrière was dus niet zo groot....

Ik ga in de vertrekhal op zoek naar de balie van Cebu Pacific en ik check in. De baliemedewerker geeft aan dat mijn backpack te zwaar is: hij mag maar 7 kilo zijn... Voor mijn postuur mocht hij al maximaal 9 kilo zijn, maar ik had thuis al gezien dat hij ruim 13 was... Mijn "paniek" in mijn ogen, het aangeven dat ik maar 1 stuk bagage heb en het zwaaien met mijn crew ID leveren me uiteindelijk probleemloos een labeltje op dat het Cabin luggage is. Daar ben ik natuurlijk heel zuinig op, want ik heb in totaal 4 vluchten met Cebu Pacific.
Met mijn boarding pass in de hand ga ik op zoek naar de gate. Daar kom ik om 20.32u aan, dus ruim op tijd. De adrenaline en caffeïne in mijn bloed zorgen dat ik helemaal zit te stuiteren. Ik heb echt even tijd nodig om weer een beetje te landen... 

Na mijn vlucht kom ik aan in Manilla. Nog op de luchthaven wissel ik geld in Filippijnse roepies. Daar check ik ook nog even mijn Lonely Planet wat daarin nou gezegd werd over taxi's in Manilla. Er staat dat taxi-chauffeurs je enorm op willen lichten en dat je dus alleen maar gemeterde taxi's moet nemen. Thuis heb ik voor mezelf al uitgezocht dat het maar een ritje van 7 kilometer is... Dus als ik naar buiten loop, word ik aangesproken door een dame die er heel erg goed uitziet in een uniform dat lijkt op een politie-uniform, met een officieel uitziende pas waarop staat "airport taxi". Als ik vertel waar ik naartoe ga, geeft ze de prijs van 1.650 roepies, dat is omgerekend € 32,50. Als ik vraag of er een meter is, krijg ik een "nee", dus ik loop door. Dertig meter verder word ik weer aangesproken, dit keer door een man, die me een taxi aanbiedt voor 750 lokale roepies, maar ook zonder meter. Dus ik loop door en ga in een lange rij staan, tussen alleen maar Filippijnen en dat voelt wel goed. Op de meter ben ik 200 roepies kwijt; omgerekend € 4. Ik zou dus inderdaad zoooo genaaid zijn. 

In de taxi vraag ik aan de chauffeur of hij me morgenochtend kan komen halen, want ik heb om 10u mijn volgende vlucht. Hij geeft aan dat dat dan 500 roepies is. Daar heeft hij een mooie uitleg bij, waarom die prijs zoveel hoger is. Ik heb het gevoel dat ik hier ook weer genaaid word, maar ik weet niet hoe ik anders aan een taxi moet komen... Dus ik maak een principe-afspraak met hem en krijg zijn telefoonnummer. 
Als ik incheck in het hotel, wordt me gevraagd of ik morgenochtend vervoer nodig heb naar de luchthaven. Daar hangt een prijs aan van 350 roepies. Scheelt toch weer € 3... Het gaat om niets, maar toch... Ik stuur een sms aan de eerste taxi-chauffeur, dat ik ander vervoer heb geregeld en ik ga naar mijn kamer. Het is simpel, maar het is prima. Er is een warme douche, een schoon bed en wifi. Meer heb ik niet nodig. Ik kan dus even laten weten dat ik het eerste stuk van de reis veilig doorgekomen ben - met een kleine hobbel aan het begin -, voordat ik fris gewassen mijn bed in duik. Al met al heb ik nog 5,5u om te slapen, voordat morgen mijn avontuur ècht van start gaat...